Bij injecties worden oplossingen (bv. geneesmiddelen) in het lichaam gebracht met behulp van een spuit en een canule of door injectie onder hoge druk (injectie zonder naalden).
Soorten injecties
Injectie met een naaldloze injector
Een veerbelaste plunjer wordt gebruikt om een dunne straal onder hoge druk door een mondstuk in de huid te spuiten. De dosering en diepte zijn instelbaar.
De belangrijkste soorten injecties zijn
- intracutane
- onderhuids
- Intramusculair
- intraveneus
- intra-arteriële
- intraosseus
- Parabulbar (oplossing wordt onder de oogbol geïnjecteerd)
Intramusculaire injecties
Intramusculaire injectie in de deltaspier
Intramusculaire injectie is een van de meest gebruikelijke methoden om kleine hoeveelheden medicatie toe te dienen. De spieren hebben een dicht netwerk van bloed- en lymfevaten die goede voorwaarden bieden voor de opname van geneesmiddelen. Intramusculaire injectie creëert een reservoir waaruit het geneesmiddel wordt gehaald. Het wordt geleidelijk in de bloedbaan opgenomen, zodat de bloedconcentratie van de werkzame stof gedurende enkele uren constant blijft en een langdurig effect wordt gegarandeerd.
Om complicaties te voorkomen, worden intramusculaire injecties aanbevolen op plaatsen van het lichaam waar zich een dikke laag spierweefsel bevindt en geen grote vaten of zenuwbanen in de buurt. De lengte van de gebruikte naald hangt af van de dikte van het onderhuidse vet. Weefsel, aangezien de injectie het onderhuidse weefsel penetreert en de naald rechtstreeks in de spier moet worden gestoken. Injecties worden meestal gegeven in de bilspieren, minder vaak in de voorste dijspieren of de deltaspier.
Mogelijke complicaties van intramusculaire injecties
De volgende complicaties zijn mogelijk bij intramusculaire injecties:
- Het binnendringen van de naald in een bloedvat, wat een embolie kan veroorzaken als olieachtige oplossingen of suspensies worden geïnjecteerd die niet rechtstreeks in de bloedbaan mogen komen. Trek bij dergelijke preparaten de zuiger na het inbrengen van de naald terug in de spier en zorg ervoor dat er geen bloed in de spuit komt.
- Infiltraten zijn pijnlijke spierverdikkingen op de injectieplaats. Ze kunnen verschijnen op de tweede of derde dag na de injectie. Verhoogde gevoeligheid van menselijk weefsel voor het geïnjecteerde geneesmiddel (typisch voor olieachtige oplossingen en sommige antibiotica)
- Abces: manifesteert zich door hyperaemie, schommelingen en pijn van de huid over het infiltraat, verhoogde lichaamstemperatuur. Het vereist dringende chirurgische behandeling en antibiotica.
- Allergische reacties op het geïnjecteerde geneesmiddel. Om deze complicaties te voorkomen, wordt vóór de injectie een medische voorgeschiedenis afgenomen en wordt de aanwezigheid van allergische reacties op bepaalde stoffen vastgesteld. Indien een allergische reactie optreedt (ongeacht de voorafgaande toedieningsweg), wordt aanbevolen het geneesmiddel te staken, aangezien nieuwe toediening van dit geneesmiddel een anafylactische shock kan veroorzaken.
Onderhuidse injecties
Subcutane injectie in de buikstreek met een injectiespuit
Hematomen na injecties in de buikholte
De onderhuidse vetlaag heeft een dicht vaatnetwerk, zodat subcutaan ingespoten geneesmiddelen veel sneller werken dan oraal ingespoten geneesmiddelen: zij omzeilen het spijsverteringskanaal en komen rechtstreeks in de bloedbaan terecht, tot 2 ml diameter van het geneesmiddel, dat snel in het losse onderhuidse weefsel wordt opgenomen en daar geen schadelijke gevolgen heeft.
De meest geschikte plaatsen voor subcutane injectie zijn:
- Buitenkant van de bovenarm;
- Subscapulaire ruimte;
- Het anterolaterale oppervlak van de dij;
- lateraal oppervlak van de buikwand;
- De onderkant van de oksel.
In deze gebieden wordt de huid gemakkelijk in de plooi opgesloten en is het risico van verwonding van bloedvaten, zenuwen en periosteum minimaal.
Injecties worden niet aanbevolen:
- in gebieden met gezwollen onderhuids vet;
- Inname van klontjes van slecht geabsorbeerde eerdere injecties wordt afgeraden.
- De huid boven de injectieplaats wordt in een plooi samengetrokken, de naald wordt onder een hoek van 45° in de huid gestoken en vervolgens wordt de geneesmiddeloplossing voorzichtig in het onderhuidse vet geïnjecteerd.
Intracutane injectie
Het injecteren van preparaten in de huid is technisch niet eenvoudig en vereist enige vaardigheid. De fijne naald mag alleen onder de bovenste hoornlaag doordringen en niet in het onderhuidse vetweefsel. Dit is een teken dat de injectie is gemaakt. Correct, het is een klein bultje met het preparaat (de zogenaamde "citroenschil") dat op de huid verschijnt na de injectie. Het lost op na een tijdje.
Intradermale injectie van preparaten wordt vooral gebruikt in cosmetica om de huidconditie te normaliseren, maar ook voor allergeen- en specifieke immuuntesten (Mantoux-test, Schick-reactie, enz.). Sommige soorten plaatselijke verdoving worden ook op deze manier toegediend. Ze worden meestal toegediend aan de buitenkant van de boven- en onderarm. Leken (mensen zonder medische opleiding) mogen deze injecties niet toedienen.
